Movies: Prince of Persia: The Sands of Time

"How did you do that ?!" (κάπως έτσι τα λόγια)
"Instinct."

Η αλήθεια είναι πως εκτός του παιχνιδιού για DOS και SNES, έχω παίξει ελάχιστα το Prince of Persia: Sands of Time και καθόλου το Warrior Within και το Two Thrones. Κάποια στιγμή πρέπει να τσεκάρω την τριλογία.


Πάντως είχα παίξει κάμποσο σε ένα νετκαφέ (ενώ ήμουν στον στρατό) το Prince of Persia με τον πρίγκηπα με το fancy γάντι και την Elika.

Μερικούς μήνες πριν (ακόμα στην θητεία) είδα το trailer της ταινίας του Prince of Persia.
Μπορώ να πω ότι μου φάνηκε λίγο περίεργο (ειδικά το font του τίτλου) και ο ηθοποιός για κάποιο λόγο μου θύμιζε Orlando Bloom και τρόμαξα. Επίσης ότι η Disney ήταν από πίσω, αλλά οκ, δεν έχω πρόβλημα (σε αντίθεση με έναν συνδιαβιβαστή που θεώρησε ότι θα είναι για παιδάκια) με την συγκεκριμένη εταιρεία.

Τέλος πάντων, φαινόταν ότι έχει ωραία εφέ και σκηνές, οπότε σήμερα πήγα να το δω (μόνος...)

Η ιστορία ξεκινάει λέγοντας για την μεγάλη και τρανή αυτοκρατορία της Περσίας (ότι μια μικρή συγκεκριμένη χώρα τους έκανε ζημιές δεν το λέμε, αλλά τέλος πάντων). Ο βασιλιάς αποκτά 2 γιους, αλλά περνώντας από μια αγορά, ένα αγόρι μπαίνει στον δρόμο ενός αλόγου και παραλίγο να γίνει ατύχημα (αν θυμάμαι καλά, γιατί εκεί δεν έδωσα τόση σημασία). Ένας φρουρός αρχίζει και το δέρνει και ένα άλλο αγόρι του πετάει ένα μήλο για να το αφήσει. Τα αγόρια κρύβονται και εκείνο που πέταξε το μήλο λέει στο άλλο να κρυφτεί, όσο εκείνο θα το κυνηγάνε οι φρουροί.
Εκεί λοιπόν εκτός από Prince of Persia gameplay, το κυνηγητό μάλλον θα θυμίσει πολύ και Assassin's Creed πάνω στις ταράτσες. Μετά από λίγο όμως πιάνουν το παιδί και ο ένας φρουρός είναι έτοιμος να το αποκεφαλίσει για ασέβεια. Ο βασιλιάς το βλέπει αυτό και εντυπωσιασμένος, ρωτάει το παιδί πώς το λένε. Εκείνο απαντάει Dastan και ο βασιλιάς λέει να το πάρουν μαζί τους στο παλάτι, όπου το υιοθετεί και γίνεται θετός αδερφός των γιων του (και πρίγκηπας της Περσίας).
15 χρόνια περνάνε και τα τρία αδέρφια προσπαθούν να διαφυλάξουν την αυτοκρατορία και οδεύουν για την ιερή πόλη Amamut που πιστεύουν ότι προμηθεύει όπλα στους εχθρούς τους.

Μην πω το υπόλοιπο, αλλά κλασσικά υπάρχει μια πριγκίπισσα κι ένα μαχαίρι που γυρνάει πίσω τον χρόνο. ;)

Η ιστορία σε αρκετά σημεία πέρναγε γρήγορα από σκηνή σε σκηνή. Και σε φάσεις που να περνάνε ώρες από την μια σκηνή στην άλλη, αλλά με τόσο γρήγορη εναλλαγή που νόμιζες ότι πέρασε 1 λεπτό (εκτός από μια που νύχτωσε κατευθείαν).
Ένα μικρό κομμάτι που με ξένισε αρκετά, ήταν κάπου που αναφέρονται φόροι, φοροδιαφυγή και βλέπουμε αγώνες (όχι αλόγων!). Εκεί, εκτός του ότι οι αναβάτες είχαν νούμερα πάνω τους, νόμιζα ότι η ιστορία πήγε στην μοντέρνα περίοδο...
Και σε αρκετά σημεία το σενάριο απλά έδινε τις ποιητικές άδειες σαν καραμελίτσες.

Anyway, δεν πήγαμε να δούμε όσκαρ σεναρίου, αλλά περιπέτεια και μπορώ να πω ότι σε αυτό μου άρεσε.
Έχει αρκετές μάχες με χατζάρια και άλλα όπλα πιο μετά, πολλές ποζεριές και ο Dastan απλά είναι η σύνθεση κάθε PoP με Altair/Ezio και βάλε. Ο τύπος απλά είναι νίντζα με τα κασκαντεριλίκια που κάνει.
Πάντως, μιας και ξέρουμε από το gameplay των παιχνιδιών, προφανώς περιμέναμε να δούμε αντίστοιχα πράγματα. Και από κυνηγητό υπάρχει αρκετό.

Οι μάχες γίνονται με κανονικούς ανθρώπους. Δεν παίζουν δαίμονες της άμμου και τέτοια.

Δυστυχώς το μαχαίρι δεν χρησιμοποιείται πολλές φορές και τις περισσότερες τις είχε στο trailer. :/

Υπάρχει και το κλασσικό love story που καβγαδίζουν οι πρωταγωνιστές στην αρχή, αλλά true love always wins.

Έχει και αρκετό χιούμορ που επικεντρώνεται στον Dastan και την Tamina.

Το τέλος αν και δεν ήταν αυτό που περίμενα, πάλι δεν ήταν κάτι τρελά πρωτότυπο. Έκανε πάντως την δουλειά του. Αν και δεν μας δίνει ιδέα για sequel (και δεν έκατσα μετά τα credits να δω αν έχει σκηνή), ξέρουμε ότι αν πάει καλά, θα δούμε ένα σύντομα.

Η μουσική μου πέρασε λίγο αδιάφορα μπορώ να πω. Και συνήθως σε ταινίες, κάποιο κομμάτι θα μου μείνει. Εδώ δυστυχώς ούτε το κεντρικό theme δεν μου έκατσε στο μυαλό. :/

Τα εφέ επίσης ήταν περισσότερο βασισμένα στο μαχαίρι και στην άμμο. Υπήρχαν αρκετά slow motion shots, αλλά από αυτά έχουμε φάει με το φτυάρι σε άλλες ταινίες. Προς το τέλος βασικά έγινε πιο "ουάου", αλλά περίμενα περισσότερα.

Από το cast ξεχώρισα τους 2 πρωταγωνιστές κυρίως.

Ο Jake Gyllenhaal (μα τι όνομα είναι αυτό...) κάνει ωραία δουλειά σαν Dastan και σίγουρα έχει το στυλ του τυχοδιώκτη. Μάλλον πιο πολύ θυμίζει τον Prince of Persia του 2008 στο στυλ του. Και το πώς συμπεριφέρεται με την πριγκίπισσα Tamina θυμίζει λίγο την "σχέση" με την Elika.
Επίσης σε φάσεις στην έρημο φοράει μπλε με κόκκινο ρούχο στο κεφάλι και έτσι του φέρνει και εμφανισιακά λίγο.

Η Gemma Arterton (η οποία δεν είναι άσχημη μπορώ να πω ;)) που υποδύεται την πριγκίπισσα Tamina, σαν την πριγκίπισσα Leia των Star Wars, στην αρχή δεν γουστάρει τον Dastan και προσπαθεί συνέχεια να του την φέρει (έχει τους λόγους της), αλλά μετά του ανοίγεται σιγά σιγα.
Επίσης δεν έχει πρόβλημα να κρατήσει χατζάρι και να κάνει ζημιά με αυτό. Αν μπορούσε να κάνει κι αυτή ακροβατικά...

Οι υπόλοιποι είναι normal στον ρόλο τους. Ο ένας αδερφός που είναι προσεκτικός, ο άλλος που είναι πιο battle happy. Ο σοφός πατέρας και ο θείος που παραείναι "nice".

Ο Alfred Molina (Sheik Amar) είναι το comical relief του cast. Μέχρι και μες στην ταινία του λένε ότι μιλάει πολύ. Ο Steve Toussaint (Seso) που είναι ο "bodyguard" του, παρ' όλο που μιλάει πολύ λιγότερο, είναι πιο cool μιας και αφήνει τα λεπίδια του να μιλάνε γι' αυτόν.

Σε σχέση με τα βιντεοπαιχνίδια, όπως πρωτοείπα, δεν έχω μεγάλη εμπειρία με τα νέα PoP. Αλλά θύμιζε αρκετά το gameplay τους με τα ποζεριλίκια του Dastan, όπως και Assassin's Creed. Δεν είχε πάντως καμιά φοβερή παγίδα με καρφιά ή πριόνια στους τοίχους (αυτά άλλωστε τα έχουμε δει από Indiana Jones σε ταινίες και ο Dastan θα τα πέρναγε χωρίς καν να ιδρώσει).
H ιστορία είναι διαφορετική από του βιντεοπαιχνιδιού αν και έχει κοινά σημεία.
Σαν ιδέα πάντως ήταν ενδιαφέρουσα και ελπίζω ότ/αν κάνουν sequel να την επεκτείνουν.

Γενικά η ταινία δεν ήταν καμιά φοβερή τρέλα, ούτε όμως πατάτα για μένα.
Στο τέλος βγήκα κι εγώ με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο σαν του Dastan.
Ίσως γιατί μου άρεσε η κατάληξη της ιστορίας, ίσως γιατί μέσα σε αυτόν τον χαμό θυμήθηκα γιατί βλέπω κάτι τέτοιες περιπέτειες. Για το ποζεριλίκι (και την συμπρωταγωνίστρια ;)).

"We make our own destiny, princess."